Meindert Talma: „Mogę to zrobić, chcę to zrobić, robię to”

Album Gezinsverbijstering Meinderta Talmy zawiera utwory opowiadające o jego ukochanej, członkach jego zespołu, zmarłym inżynierze dźwięku, jego ojcu i matce oraz narodzinach córki. Wiele piosenek jest poetyckich i lekkich, prawie zawsze wzruszających, często wywołujących śmiech. Meindert Talma śpiewa je charakterystycznym, nieco przeciągłym głosem z lekkim akcentem.

Można również przeczytać tekst piosenki, zwanej po fryzyjsku „ferskes” , jednak niemal wszystkie są napisane po holendersku, w książce o tym samym tytule, która ukazała się w tym samym czasie. W Gezinsverbijstering, Nederlands Onbekendste Popster 3 są one osadzone w rozdziałach zawierających więcej szczegółów na temat osób występujących w piosenkach.

A jeszcze bardziej niż w „ Ferskes” odczuwa się w tej książce suchy humor i lekką autoironię, momentami wręcz zdumienie, z jakim Meindert Talma (56) patrzy i przeżywa otaczający go świat. „Byłem dobrowolnym widzem życia / Rozglądałem się, żeby zobaczyć, jak radzą sobie ludzie” – śpiewa w piosence Gezinsverbijstering.

Albo weźmy rozdział „Heit i Mem”. Jest rok 2003. Meindert Talma właśnie dał koncert w klubie Vera w Groningen:

Zaprosiłem rodziców na drinka do szatni. „ No cóż, chłopcze , gratuluję Ci książki i zdjęcia! „- zaśmiała się mama. „To naprawdę twoje życie, prawda? Życie artysty?” Tata się zaśmiał. Zadawał mi to pytanie chyba ze dwieście razy odkąd udało mi się godnie zarabiać na sztukę. Zawsze odpowiadałem tak radośnie, jak tylko mogłem: „Tak, ojcze, to naprawdę moje życie”. W zeszłym tygodniu mój ojciec przysłał mi list z informacją o wakacie na stanowisku nauczyciela historii w mojej starej szkole w Drachten.

Family Bewilderment jest trzecią częścią serii książek autobiograficznych zawierających albumy, stąd podtytuł 3. Cellar Fever (część 1) i You Think It's Coming (część 2) zostały wydane w 2014 i 2017 roku. Meindert Talma jest muzykiem od 1995 roku, przynajmniej od tego czasu jego przyjaciele wydali jego pierwszy singiel jako prezent urodzinowy.

Basement Fever zaczyna się niedługo potem, w styczniu 1996 roku. W pierwszym, zabawnym rozdziale rodzice przychodzą z ręcznie napisanym listem. W nim udzielają wskazówek dotyczących jego nadchodzącej, pierwszej aplikacji o pracę (która nie przynosi żadnych rezultatów):

„List?” – zapytałem zaskoczony i trochę zaniepokojony. „O czym?” Ostatni list od rodziców otrzymałem miesiąc temu, w drugi dzień świąt Bożego Narodzenia. Gdy w Boże Narodzenie puściłem im swój winylowy singiel, byli głęboko rozczarowani efektem końcowym. Następnego ranka ojciec dał mi trzystronicowy list, nad którym pisał aż do późnej nocy.

Od wizyty rodziców w 1996 roku Meindert Talma wydał dziesiątki piosenek i albumów. Głównie o wydarzeniach z jego życia i odczuciach z nimi związanych, ale równie chętnie o piłce nożnej lub jego bohaterach (socjalistycznym polityku Domeli Nieuwenhuisie, profesjonalnym warcabiście Jannesie van der Walu). Czasami do albumu dołączona jest książeczka (ilustratorami byli Gummbah i Peter Pontiac), opublikowano także dwie powieści, zbiór wierszy, a także, w języku fryzyjskim, Libbensferhalen fan 15 eigensinnige Friezen (Libbensferhalen 15 indywidualnych Fryzów) .

Meindert Talma i ja spotykamy się w Brasserie Kolkzicht w Surhuisterveen. Oboje dorastaliśmy w tej wiosce na granicy Fryzji i Groningen – w 2014 r. napisał o tym piosenkę Surhuisterveen („Siedział tam w kościele, siedział tam na korfballu / Zawsze siedział tam niezauważony za organami”).

W tamtym czasie Brasserie Kolkzicht nazywała się jeszcze „Zaal Hollema” (Meindert Talma grał tam w bilard w każdy piątkowy wieczór z przyjaciółmi). W niedziele wszyscy chodzili do kościoła reformowanego, a jego ojciec uczył w protestanckiej szkole podstawowej „De Hoekstien”. Nie byłem w tej samej klasie co „Mistrz Talma”, Meindert jest osiem lat młodszy i spotykam go dzisiaj po raz pierwszy. Uzgodnił z nimi, że odwiedzimy jego rodziców później. Mówimy po fryzyjsku.

Często pomijasz drobne rzeczy w życiu, bo uważasz, że nie mają wystarczającego znaczenia

Opowiedz nam o swoich książkach autobiograficznych. Zauważyłem, że jesteś dwadzieścia lat za swoim prawdziwym życiem. Twoja córka Meike ma teraz 19 lat.

Meindert Talma: „Przeczytałem książki Karla Ove Knausgårda, Ojciec, Miłość, Pisarz, znasz je. Jest ode mnie młodszy o miesiąc – i widziałam mnóstwo rozpoznawalnych rzeczy. Nie ojciec alkoholik, ale jego nieudolność, kontakty z kobietami, pragnienie zostania pisarzem. Więc pomyślałem: nie jestem aż tak sławny, ale wiele doświadczyłem. Pomyślałem też: pisanie o swoim życiu już się często robi, ale połączenie tego z zapisami płytowymi jeszcze nie istnieje. Tak naprawdę to był mój główny powód: później można napisać piosenkę o czymś. Ponieważ tematy takie jak gra w tenisa z dziewczyną czy wizyta rodziców: często pomijamy takie rzeczy w życiu, uważając, że nie mają nam wystarczająco dużo do powiedzenia. Ale jeśli za punkt wyjścia przyjmiesz, że piszesz o swoim życiu i że uwzględniasz w nim wszystko, co jest ważne, to skończysz z takimi tematami.”

Stworzyłeś piosenki o uczuciach i wydarzeniach sprzed dwudziestu lat?

„Niektórzy tak, jak tata i mama. Ale inne rzeczy były na półce. Sprawiłem, że Famke uciekła po narodzinach Meike. A Hottenoije Duveltje , piosenkę o mojej teściowej, zaśpiewałam kiedyś z moją byłą Ellą na jej 80. urodziny. „Ale nigdy nie zostały wydane, ponieważ zawsze chciałem umieścić je ponownie na albumie tematycznym”.

Famke fleane to jedyna piosenka na albumie w języku fryzyjskim. Brzmi najpiękniej i najczulej w tym języku. Dlaczego tak mało piszesz po fryzyjsku?

„Chciałbym to robić częściej. Mógłbym też zrobić Heit i Mem po fryzyjsku. Ale wiele osób tego nie rozumie. Ja to robię i ludziom się to podoba. „Następnie towarzyszyłem tłumaczeniu podczas występu”.

Czy masz jeszcze jakieś Ferskesy na półce?

„Nie dwadzieścia, ale wystarczająco, żeby kontynuować. Ta książka była na początku dwa razy grubsza, ale chciałam, żeby była bardziej skupiona na miłości, rodzicach i dzieciach. Więc bardziej tematyczne niż chronologiczne. I chcę to kontynuować. Następna książka będzie poświęcona wierze, a potem moim doświadczeniom jako solistki. Mam w głowie jeszcze cztery części.

Skąd znasz szczegóły, skoro to wszystko wydarzyło się dawno temu?

„Mam wystarczająco dużo zasobów. Przez dziesięć lat miałem kolumnę w sobotniej gazecie Leeuwarder Courant , Talma tikt . Mam listy, e-maile: można ich znaleźć wiele, jeśli się je zapisze. Nie pisałam pamiętnika, ale mam dobrą pamięć.

Więc to jest w porządku?

„Tak, większość jest poprawna. Co dokładnie zostało powiedziane: to opiera się bardziej na atmosferze, jaka panowała w tamtym czasie. Lubię pisać dialogi. To przychodzi mi niemal naturalnie.

Można by rzec: zagubił się w tobie pisarz. Ale jesteś i muzykiem, i pisarzem.

„Najbardziej lubię tworzyć piosenki, ponieważ wtedy mogę całkowicie zanurzyć się w połączeniu tekstu i muzyki. Pisanie odbywa się przy laptopie i nigdy nie jest skończone. Zawsze można zaadaptować książkę: dodać dodatkowe dialogi, wydłużyć ją, skrócić. Piosenka zawsze ma swój koniec, nagrywasz ją i już.

Chciałem napisać książkę o moim życiu, a życie obejmuje także twoich rodziców

Kiedy czytałem twoje książki i słuchałem twoich wierszy, pomyślałem: robi się coraz bardziej miłośnie.

„Tak, to prawda. Gorączka piwniczna była czasami trochę karykaturalna, nie zawsze byli to ludzie z krwi i kości. Ludzie również mówili mi, że powinnam się bardziej postarać. Nie powinno to być tylko zabawne. Teraz jestem tego bardziej świadomy.

Czy listy, które pisali do ciebie rodzice, naprawdę tak się wydarzyły?

Śmieje się: „Zapytaj ich później”.

A potem: „Wciąż mam wszystkie te listy. Na początku naprawdę się martwili: że sprawy idą w złym kierunku, że zadaję się z niewłaściwymi ludźmi. A tata chciał się tego pozbyć. Oni też byli zaskoczeni: studiowałem historię, nigdy nie mówiłem, że chcę zostać muzykiem.

Twoi rodzice pojawiają się w twoich książkach dość często. A teraz także w piosence.

„To również dlatego… Na przykład ten początkowy fragment w Cellar Fever … Można go uznać za nachalny, ale tak naprawdę podoba mi się, jak okazali mi współczucie. Zawsze mnie wspierali, także finansowo.”

Czy to jest jakiś rodzaj hołdu?

„Chciałam napisać książkę o swoim życiu – a życie obejmuje także twoich rodziców. Jako nastolatek dystansujesz się od innych, ale później to się zmienia. Kiedy nasze córki były małe, przychodziły do ​​nas co tydzień, żeby się nimi opiekować. Znajdzie to również odzwierciedlenie w kolejnych książkach. Wtedy otrzymasz o wiele lepszą więź. Dzieci również tam nocowały. A kiedy już tu przychodzili, tata od razu brał odkurzacz i po odkurzaniu szedł kosić trawę. Mogłem to zrobić sam, ale oni zawsze chcieli zrobić coś od razu.

Jan (80) i Klaske (81) Talma nalewają kawę, a talerz ciasteczek jest podawany z rąk do rąk. „Włączył troskę swoich rodziców do wiersza o przeszłości” – mówi jego ojciec.

Na początku nie byłeś zbyt entuzjastycznie nastawiony do jego kariery. Co teraz o tym myślisz?

Jan Talma: „Na początku musieliśmy się do tego przyzwyczaić. Byliśmy krytyczni, nie podobał nam się jego styl życia. Pewnie możesz to sobie wyobrazić. Zawsze był dobrym uczniem i ma doktorat z historii. Więc myślisz: może zostać nauczycielem, zająć się badaniami. Musieliśmy się też przyzwyczaić do jego stylu, który nie każdemu odpowiada. Dlatego zastanawialiśmy się: czy jest w tym przyszłość, czy znajdzie się wystarczająco dużo widzów, żeby móc się tym utrzymać?”

Meindert Talma: „Zastanawiała się, czy naprawdę piszesz listy”.

Jan Talma: „Tak, to prawda. Zrobiłem to. Pomyśleliśmy, że jeśli nie chce być nauczycielem, to może zechce zająć się dziennikarstwem – wszystko jest lepsze od tego. Ale on kontynuował, znalazł swoją własną drogę i odniósł sukces. Nabraliśmy do tego wielkiego szacunku – dawaliśmy temu również wyraz. Powiedział kiedyś: Ojcze, wiem to, chcę tego, robię to . Wtedy pomyślałem: „Muszę już przestać, bo jeśli będziemy to kontynuować, stanie się to uciążliwe”.

Meindert Talma: „Czy ja to powiedziałem? Już nie pamiętam.

Klaske Talma: „Jako chłopiec ty też taki byłeś: robiłeś, co chciałeś. A czego nie chciałeś zrobić, tego nie zrobiłeś.

Jan Talma: „Meindert ma silne idee. Typowy Wâldman . W Lasach Fryzyjskich ludzie są wolnymi duchami i robią swoje. A humor leśny, to jest humor suchy. To humor trzeba zrozumieć.”

Przeczytałeś wszystkie książki, przeczytałeś recenzje. I rozumiem, że często chodzisz na przedstawienia.

Jan Talma: „Nie wszystko wydaje się nam równie piękne, ale nie jest to konieczne. On nie robi tego dla nas, robi to dla siebie.”

Klaske Talma: „Na te występy przychodzą bardzo serdeczni ludzie. „Naprawdę mili ludzie.”

Co sądzisz o tak ważnym miejscu w jego twórczości?

Jan Talma: „Tak myślisz? No cóż, mieliśmy decydujący wpływ na jego życie. Trochę też przy nim eksperymentowaliśmy (śmiech), próbując nakłonić go do pójścia w różnych kierunkach. Myślę, że ten proces akceptacji, to, że musieliśmy dać mu przestrzeń, również odcisnął na nim swoje piętno. Gdybyśmy zawsze mówili: wszystko jest w porządku, nie mielibyśmy tej roli.